12,7 x 107 mm (spotykana jest także nazwa 12,7 x 108 mm) - opracowany w Związku Radzieckim (ZSRR) nabój do wielkokalibrowych karabinów maszynowych.
1 maja 1927 roku Armia Czerwona planująca wprowadzenie do uzbrojenia wkmu przyjęła do uzbrojenia angielski nabój .50 Vickers-Armstrong (12,7 x 81 mm). Już dwa lata później parametry amunicji angielskiej uznano za niewystarczające i postanowiono opracować własny nabój. Nie wiadomo, kto był konstruktorem ani jaka była historia prac nad nabojem 12,7 x 107 mm. Wiadomo tylko, że został on przyjęty do uzbrojenia w 1930 roku wraz z skonstruowanym przez Diegtariowa wkmem DK. Nowa broń produkowana w niewielkich seriach w latach 1933-1935 nie była zbyt udana. Nabój 12,7 x 107 rozpowszechnił się dopiero w latach czterdziestych. Do uzbrojenia piechoty wprowadzono wtedy nowy wkm DSzK i powstały nowe lotnicze karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm skonstruowane przez Michaiła Jewgienicza Bierezina (BS, UB, UBK, UBS).
Po wojnie nabój 12,7 x 107 mm został przyjęty do uzbrojenia we wszystkich krajach Układu Warszawskiego. Obecnie jest używany wraz z wkmami NSW i lotniczym czterolufowym karabinem maszynowym JakB-12,7
Wersje:
- B-30 GŁ - pocisk przeciwpancerny przyjęty do uzbrojenia w 1930 roku
- B-32 GŁ - pocisk przeciwpancerno-zapalający
- T-38 - pocisk świetlny
- PZ - pocisk zapalająco-smugowy
- BZ-41 - pocisk przeciwpancerno-zapalający
- BZT-44 - pocisk przeciwpancerno-zapalająco-świetlny
- BZF-46 - pocisk przeciwpancerno-zapalający (fosforowy)
- MDZ-3 - pocisk wybuchowy (elaborowany pentrytem z zapalnikiem pneumatycznym)
- MDZ-46 - pocisk wybuchowy (elaborowany pentrytem z zapalnikiem pneumatycznym)
- MDZ - pocisk wybuchowo-zapalający wyposażony w zapalnik mechaniczny W-166
- ZMDCz - pocisk wybuchowy z samolikwidatorem (współczesny)
- BS - pocisk przeciwpancerno-zapalający (współczesny)
- "Duplex" - z dwoma pociskami o masie 30 i 31 g w układzie tandem (współczesny)
- "Duplex" - z dwoma pociskami o masie 27 g wyposażonymi w smugacz (współczesny)
